sobota, 26 listopada 2016

TRAPERSTWO Zając szarak.

Uwaga! Ten artykuł przybliża metody polowania i umiejętności, które można wykorzystać w razie zagrożenia życia. Ich użycie w każdej innej sytuacji jest niezgodne z prawem polskim.

Zając szarak ssak należący do rodziny zającowatych: Lagomorpha (od greckiego lagos - zając i morphe - kształt). Nie są gryzoniami. W przeciwieństwie do gryzoni, które mają tylko jedną parę siekaczy w szczęce, zające mają dwie pary siekaczy - druga jest całkowicie zakryta przez pierwszą, znacznie większą. Długość ciała do 75 cm, wysokość około 30 cm, waga do 6 kg. Uszy (słuchy), długie nogi (skoki), mocne, tylnie wydłużone i wąskie, przystosowane do szybkiego biegu na otwartych terenach i po twardym gruncie. Zwierzę wybitnie stepowe. Ubarwienie szaro-brązowe upodabniające do podłoża, zimą futro jest jaśniejsze 

Zając jest roślinożerny. Od wiosny do jesieni żywi się głównie zielonymi roślinami. W okresie zimowym w skład jego diety wchodzą korzonki, kora drzew i krzewów. W tym właśnie okresie najłatwiej zająca wytropić. Owe zwierzę lubi miejsca porośnięte przez żarnowiec. Wodę pije bardzo rzadko. Wystarcza mu wilgoć z pokarmu.

O świcie, po całej nocy poszukiwania pożywienia, zając wraca do swej kotliny. Spędza tam całe dnie na odpoczynku, trawieniu. W tym czasie poddaje się toalecie: pociera policzki, uszy, a następnie cały tułów łapkami. W ten sposób rozprowadza po sierści wydzielinę gruczołów zapachowych, które znajdują się w spojeniach jego warg. Zapach ten jest specyficzny dla każdego zająca.

Samica w ciągu roku wydaje na świat do trzech miotów, w każdym od 2 do 5 młodych . Może żyć do 13 lat ale tak stare osobniki należą do rzadkości. Jest pospolitym zwierzęciem lecz jego populacja ciągle spada. Wpływ na to, ma w dużej mierze działalność człowieka: intensywne zmechanizowane rolnictwo, likwidacja zagajników śródpolnych, puszczane luzem psów, koty niszczące całe mioty oraz duża populacja lisów. 

Na zające poluje się w okresie jesienno-zimowym, kiedy młode z jesiennego wykotu są już dostatecznie wyrośnięte, a nie nadszedł jeszcze okres parkotów. 

Na zające poluje się tylko zbiorowo - pędzeniami. Naczelna Rada Łowiecka może zezwalać na polowanie w kotły lub ławą. Polowanie na pomyka, z podjazdu, na zasiadkę oraz z psami gończymi i chartami jest niedozwolone. 

Do zająca strzela się tylko śrutem o średnicy 3,50 ("2") - 3,75 mm ("l") i na odległość nie dalszą niż 50 kroków (40 m). Do zająca defilującego w odległości 50 kroków strzela się, zakładając (wyprzedzając) około l m. Do zająca uciekającego należy strzelać mierząc w słuchy, do idącego zaś na sztych (na myśliwego) - tuż przed przednie skoki.

Literatura:


Adrian Zamachowski